Lotte Wedel, Ptasie Mleczko Waniliowe

Swoją historię z Ptasim Mleczkiem opowiadałam przy okazji Śmietankowego, nie będę się powtarzać, powiem tylko, że klasycznego nie jadłam dobre kilka lat. Jako, że święta już za nami, a to oczywiście świetna okazja do powiększenia zapasów, nie tylko o słodycze wypisane na liście i "wyproszone", ale także o takie, po które sami byśmy nie sięgnęli, o takie które nie były szczytem naszych marzeń. Choć nie pragnęłam kostek to ich widok nawet mnie ucieszył, myśl o przypomnieniu dawnych smaków wiązała się także z możliwością zburzenia obrazu widzianego oczami dziecka, lubię takie mieszanki :DD

Opakowanie mleczka niezmienne pozostaje odkąd pamiętam, czerwień, logo i dwie kostki ułożone na "chmurce". Powinnam zacząć inaczej - grafika pozostaje niezmienna, opakowanie przeciwnie, pisałam o tym przy wersji śmietankowej, wspomnę więc tylko, że pozbyto się folii chroniącej karton. Odkryłam wierzch, widok mnie nie zdziwił, pod przeźroczystą, zdobioną złotymi elementami folią usytuowanych było 18 prostokątów. Zerwałam osłonkę zachowującą dłużej świeżość, ale bez możliwości "otwórz - zamknij", do mego nosa w sekundzie dotarł zapach, jak uwolniony z klatki :D

Był on ciężki, deserowo - czekoladowy, kakaowy i słodki. Kostki są równe i staranne, wszystkie tej samej wielkości, ciemne i błyszczące, na spodzie ozdobione logo Wedla, nawet nie jednym ;)

Wierzch oddziela się bez problemu, to już chyba jest Wedlowski znak, nie wszystkie mają tę ważną (przynajmniej dla mnie :D) cechę. Pod naciskiem noża trzaska lecz nie jest twarda,  w buzi rozpuszcza się szybko, znika błyskawicznie, zostawia wspomnienia i zmusza do wzięcia następnego xD Znacząco kakaowa, nie pozbawiona słodyczy, tłusta, z początku wydawała się gładka, jednak wyczułam delikatną proszkowość. "Ogoliłam" piankę i próbowałam dalej. Śnieżno biała, kontrastuje z ciemna otoczką i na myśl przywodzi Oreo, oby tylko wnętrze nie smakowało jak w markizach :D 

Sprężysta, miękka, delikatna, napowietrzona, ale bez szaleństw, przy tym zwarta, lekko puszysta lecz i żelowa, nie tak jak potrafią być "tanie" mleczka, więc nie uważam tego za wielki minus. Konsystencja mi się podoba, nie jest tak delikatna jak Alpejska, ale zbliżona i zadowalała moje zęby - nie mające ochoty na gryzienie i męczenie się podczas jedzenia. Z wierzchu śliska i lepka, do tego nieco chropowata, jakby wyczuwalne były małe kryształki cukru, na palcach zostawia ślady, podkreślam - nie tłuste. Cukrowa, śmietankowo - kremowa, dla pewności kilka razy zerkałam na opakowanie czy na pewno nie jest to Ptasie Śmietankowe :D - nie jest, według producenta, ja polemizowałabym, co więcej - wygrałabym tą dyskusję :D

 Nieco sztuczna, zjedzenie kilku rozebranych (xD) pianek skutkuje lekkim, acz dziwnym posmakiem. 

Nie rozpuszcza się, chwila trzymania na języku, a zaczyna się rozpadać na mniejsze kawałki, szczątki i znika. 

Ugryzłam całość, jakie to dziwne uczucie, czuję się jak nie ja, zdradziłam dzieciństwo! - haha xD Oba smaki czuć w tym samym stopniu, żaden z "aż" dwóch elementów nie dominuje, nie kradnie przedstawienia, nie wystawia przyjaciela, za to plus. Czekolada pęka i trzaska chwile(czkę) pod zębami, rozpływa się i idzie razem ze słodką chmurką. Dzięki temu nie jesteśmy narażeni na totalne zasłodzenie, nie martwcie się także o niesłodką chwilę dla siebie, smaki są wyważone, uzupełniają się i bez kompana nie miałyby sensu, same są co najmniej średnie. Całość miękka, nieprzesłodzona, kakaowa i śmietankowa, zero wanilii i zero zachwytu.

 Na pewno gorsza niż śmietankowe, albo teraz tak to odebrałam, na początkach bloga byłam po słodyczowym "odwyku" więc wiecie, smaki choć nie bardzo, dalej lubię Milkę, to jednak mi się zmieniły. 

Ocena: 3.4/6

Cena: prezent

Gdzie kupiłam: jak wyżej

Kaloryczność: ----->