Toblerone, Swiss White Chocolate

Nie chcę zapeszać, ale ostatnio czuję się dobrze, nie mam komu o tym powiedzieć, dlatego chociaż tu się wygadam. Czuję się lepiej z samą sobą, ze swoim charakterem, wyglądem, z tym, że spotkałam tylko 2-3 osoby, które rozumiały i podzielały moje poczucie humoru. Zrobiłam rzeczy, o których nawet nie myślałam rok temu, założyłam facebooka, który nie jest mi do niczego potrzebny, zaczęłam ćwiczyć, aby "złapać" trochę mięśni, zjem nadprogramowe ciastko i na nim się kończy. Nie powinnam pisać tu tego wszystkiego, nie powinnam pisać tu nic o sobie, o tym jak się czuje, bo mam przeczucie, że kilka osób ze szkoły tu zagląda, ale mówiąc całkiem poważnie, nie mam przyjaciół, nie mam komu się wygadać, z kim spędzić swoich urodzin, nie mam kogoś kto podnosiłby mnie gdy kolejny raz gubię się w tym wszystkim, ale widocznie tak ma być. Przyzwyczaiłam się, może nawet jest mi z tym dobrze?

Ta czekolada kojarzy się z zimą, mroźną, pełną śniegu, wydaje się być idealna na wieczór pod choinką. Opakowanie mi się podoba, jasne, przejrzyste, większość miejsca zajmuje czerwone logo, nie sposób jej nie zauważyć. Niestandardowa forma przekłada się na trud w zrobieniu zdjęcia, poważnie, nie wiedziałam jak do niej podejść. Otwiera się ładnie i wygodnie, po wyjęciu ukazuje się folia aluminiowa, nie sreberko jak zazwyczaj, a najzwyklejsza, cienka folia aluminiowa. Nie wiem czy mogę nazwać ją tabliczką, ale jest zżółknięta, podzielona na dwanaście "gór", przez najgorszą białą czekoladę jaką jadłam i jej podobny podział, miałam ogromne obawy, długo nie otwierałam T tylko przez wyrób z M&S. 

Skoro już przyszło co do czego przyłożyłam nos do wyrobu, unosił się zapach słodki, lecz przyjemny i śmietankowy. 

W przekroju widać śnieżno białe kawałki, jednak (przynajmniej wizualnie)  jest ich co najmniej mało. Trudno się łamie i kroi, twardy kawałek włożony do ust trzeszczy, chrzęści, gdzieniegdzie chrupie. Zwarto - gumowy nugat klei się do zębów, a czekolada dopiero po krótkiej chwili uwalnia smak. Niezwykłą mleczność, ewidentnie pochodzącą do mleka w proszku (które uwielbiam), aromat waniliowy (który nawet przez chwilę nie wydał mi się chamsko sztuczny), obecny przez cały czas jedzenia, oraz ogromną słodycz, która często królowała. (Nie)stety miodu (3%) nie wyczułam ani ociupinki (what?), a migdały (1.6%) były po prostu czymś chrupiącym. Rozpuszcza się po chwili trzymania na języku, gładko i mlecznie, następnie przychodzi nieprzesadzona, przyjemna tłustość, podczas tego procesu wanilia była mniej obecna, ale także słodycz wydała się nie tak straszna. Powstałe, gęste, muliste błotko nie znika tak szybko, następnie zostawia po sobie drobinki. Nie ma ich dużo, są słodkie i twardo - gumowe, kleją się do zębów i ogromnie tym denerwują 

Całość jest bardzo mleczna, bardzo słodka i waniliowa, pomijając kawałki, które zawiera, aksamitnie gładka i tłustawa. Trzeszcząco - oblepiająco - zalepiająca. Trochę nie wiem co o niej myśleć, smaczna, mimo przeogromnej słodyczy, która chyba jest nieunikniona w pospolitych białych czekoladach, wskoczyła do mojej czołówki (białych), niewymagająca i zasładzająca, ale nugat zbyt mnie irytował, były takie chwile, że wręcz przeszkadzał. Jednak mogłabym ją kiedyś powtórzyć, lecz sama z siebie ponownie pieniędzy nie wydam ;)

Ocena: 4/6 (takie solidne :))

Cena: 5.99

Gdzie Kupiłam: Alma

Kaloryczność: 535/100g